Ome Toon vertelt het verhaal van zijn familiedrama op Vlieland. Hij vertelt het zo, dat je er bijna om moet lachen …

Vlieland

Mijn broer is op Vlieland overleden toen hij 34 jaar was. Twee kleine kinderen en zijn een vrouw die net 3 maanden zwanger was …

Hij stierf op een bruiloft in Oost-Vlieland, het enige plaatsje op Vlieland. Moet je weten, hij kende die mensen niet eens. Hij had gewoon zichzelf uitgenodigd. Nou, dat had hij mooi voor elkaar. Hij had van die mensen hun hele feestje bedorven. Een dooie op je bruiloft! Lekker is dat. Niks geen mooiste dag van je leven.

Gewoon ongenodigd naar een feest gaan deed hij wel vaker. Ook al kende hij niemand. Vaak vonden ze het niet eens erg. Hij was altijd gezellig en praatte en danste met iedereen. Degene die het feest gaven piekerden zich vaak suf wie hij nou was, maar het kwam bij niemand op dat hij er niet bij hoorde.

Hij heeft zitten gieren van het lachten

Zijn dood was net zo apart als zijn hele leven. Hij stierf na het vertellen van één van zijn moppen. Dat kon hij goed: moppen vertellen. Hij lachte altijd het hardst om zijn eigen moppen, maar omdat hij dat zo aanstekelijk deed, had hij alle lachers op de hand. Deze keer ook. Hij heeft zitten gieren van het lachten. Toen was het in één keer stil. Hij hikte nog een keer en toen was de kachel uit. Een hartstilstand. Hartstikke dood. De feestgangers hadden hem nog geprobeerd te reanimeren, maar dat had niets uitgehaald. Een ambulance bellen had totaal geen zin meer, ze konden hem zo in de lijkwagen schuiven.

Als je vergeet wat hij achterliet, dan was het eigenlijk best wel een mooie dood. Natuurlijk veel te jong, maar ik voor mij, kan me geen mooiere dood voorstellen. Hij lag nog gewoon te lachen in de kist.

Lekker uitwaaien op het strand

Maar het ergste kwam nog. Weet je, zijn vrouw wist helemaal niet dat hij op Vlieland zat. Die wist niet beter dan dat hij op zakenreis was. In Duitsland of zo. Mooi niet dus. Met zijn liefje er van tussen op Vlieland! Lekker uitwaaien en veel van pompidom en zo. Je kent dat wel.

Toen met zijn overlijden de beerput openging bleek dat hij al jaren vreemd ging. Hij kwam al jaren op Vlieland. Dat was blijkbaar zijn favoriete plek om vreemd te gaan. Iedere keer met een ander. Maar de laatste was blijkbaar zijn favoriet, want daarmee deed hij het al 2 jaar.

de Noordzee

Als je drie maanden zwanger bent en je krijgt je man dan zo thuis, dan is dat natuurlijk verschrikkelijk. En helemaal als op dat moment uitkomt dat je man, de vader van je ongeboren kind, al jaren vreemd gaat. Ze was helemaal klaar met hem. Ze wilde dan ook niets meer van hem weten. Toen de begrafenisondernemer het lijk thuis kwam brengen heeft ze het resoluut geweigerd. Ze moesten het maar bij die ander op de stoep zetten, vond ze. Als ze hem hebben wou, dan kon ze hem krijgen ook! Als ze hem zo in de Noordzee hadden geflikkerd, dan had ze dat helemaal goed gevonden. Het zou haar worst zijn geweest!

Kerkdienst

Veel erfenis te verdelen was er niet. Nee, wat dat betreft had hij nog lang niet dood moeten gaan. Hij barstte van de schulden. Uiteindelijk hebben ze hem als een hond begraven. Geen kerkdienst, geen toespraak, geen steen. Niets. Na de begrafenis kon er zelfs geen kopje koffie vanaf. Laat staan een broodje of een plakje cake. Gelukkig waren er toch nog wel mensen die wel rouwden om zijn dood. Namelijk iedereen die geld van hem tegoed had. En dat waren er best veel. Dus had hij toch niet voor niets geleefd.

Verhaal komt van de website ik zeg niets.